Moja historia

Za każdym razem, kiedy wyjeżdżamy do Olsztyna, do rodziny męża, niemalże wychodzę z siebie. Sama myśl o spotkaniu z nimi wyprowadza mnie z równowagi. Zawsze szukam pretekstu, żeby tam nie jechać – grypa, szkolenie, urodziny koleżanki, etc.

Nazywam się Aneta i od trzech lat jestem mamą małej Oli. Długo wahałam się, czy opowiedzieć moją historię, historię mojego szczęścia bowiem nie byłoby ono możliwe, gdyby nie adopcja komórki jajowej. Myślę jednak, że w tym wypadku nie droga, ale cel był najważniejszy – zostać mamą!

Patrzę na nią i wciąż nie mogę uwierzyć, że JEST. Jest moja. Jest moim największym i najpiękniejszym skarbem. Leży spokojnie w łóżeczku, wyciąga malutkie rączki, otwiera oczka, robi zabawne minki, a ja zastanawiam się, czy już mnie widzi i czy czuje, że jestem jej mamą. Łzy szczęścia spadają po policzkach. Takich momentów jest dużo, mimo że jesteśmy razem niespełna miesiąc. Tej radości często jednak towarzyszy bolesne wspomnienie pustki, którą poczułam dwa lata temu, gdy dowiedziałam się, że mogę nigdy nie mieć dziecka. Teraz, tuląc ją w...

Na imię mam Agata, mam 32 lata, rok temu zdiagnozowano u mnie nowotwór piersi.

Zaczęło się chwilę po moich 33. urodzinach. Ni stąd, ni zowąd zaczęłam przybierać na wadze. Kiedy przestałam dopinać się w ulubione jeansy, przeszłam na ostrą dietę. Zaczęłam zwracać uwagę na to co jadłam. Byłam zaniepokojona.

Kiedy poznałam Rafała nie od razu wiedziałam, że będzie ojcem moich dzieci. Trochę niezdarny, odrobinę za głośny, choć bardzo czarujący. Spodobałam mu się i bardzo zabiegał o moje względy. Jak dla mnie był „samcem beta”. Nie miał w sobie tego pierwiastka alfa, który zawsze przyciągał mnie do mężczyzn. Jednak zdobył moje serce – wychowaniem, kulturą osobistą, poczuciem humoru i troską o mnie. Z dnia na dzień coraz bardziej zdawałam sobie sprawę, że chciałabym urodzić mu dziecko.

Nasza historia starań o dzidziusia zaczęła się w styczniu 2017 r. To było jak postanowienie noworoczne… W tym roku będziemy mieli dziecko! Niestety z miesiąca na miesiąc, kiedy okazywało się, że nie jestem w ciąży, przychodził smutek i łzy. Przez cały rok tłumaczyliśmy sobie, że w kolejnym miesiącu na pewno się uda.

Kiedy w wieku 25 lat zaczęłam pracę w przedszkolu poczułam, że to już czas na własne dziecko. Jednak pomimo tego, że przestaliśmy się z mężem zabezpieczać, długo nie udawało się nam zajść w ciążę. Po ponad roku starań i „celowania” w dni płodne poruszyłam ten temat z moim ginekologiem. Ta rozmowa z jednej strony mnie przeraziła, bo przeraziło mnie jak niewiele wiemy o płodności i staraniach o dziecko, a z drugiej – dała mi nadzieję!

To Miłosz powinien opowiadać tę historię. Jednak bardzo trudno mu o tym mówić, tak jak trudno było mu pogodzić się z tym, że nasze starania o dziecko trwały kilka lat ze względu na bardzo niską ilość plemników w jego nasieniu.

Czasami ciężko w kilku zdaniach opisać wiele lat walki o upragnione dziecko. Jeszcze trudniej przyznać, że ta droga wydaje się nie mieć końca.
Dziś na naszym blogu swoją, niedokończoną jeszcze, historią walki z niepłodnością dzielą się Basia i Maciek.