In vitro

Europejskie Towarzystwo Rozrodu Człowieka i Embriologii (ESHRE) zleciło badanie na temat sposobu finansowania, regulacji prawnych oraz krajowych rejestrów procedur wspomaganego rozrodu w Europie. Badanie miało postać ankiety online, którą wypełnili wszyscy członkowie konsorcjum monitorującego procedury in vitro w Europie (European IVF-monitoring Consortium) oraz reprezentanci krajów, które nie są jeszcze członkami konsorcjum. Ankieta zawierała 55 pytań.

Mam na imię Asia, a mój mąż Łukasz. Ja mam 30 lat, mąż 35. Od trzech lat jesteśmy szczęśliwymi rodzicami wspaniałego chłopczyka, któremu nadaliśmy imię Jakub. Postanowiłam opowiedzieć naszą historię związaną z in vitro i walką o upragnionego potomka. Wierzę, że nasza historia zainspiruje wiele par, które były w sytuacji podobnej do naszej, do podjęcia leczenia w najlepszym możliwym do tego miejscu.

Obciążenia genetyczne, przedwczesne wygaśnięcie czynności jajników, poronienia czy utrata płodności po leczeniu onkologicznym – przyczyn niepłodności związanych z brakiem żeńskich gamet lub zaburzeniami ich funkcji może być wiele. W praktyce często okazuje się, że możliwość skorzystania z adopcji komórki jajowej od anonimowej dawczyni to dla wielu pacjentów jedyna szansa na dziecko. Kiedy warto rozważyć taką opcję? Jakie czynniki wpływają na powodzenie in vitro w takich przypadkach?

Każda para decydująca się na leczenie niepłodności metodą in vitro styka się z dokumentacją embriologiczną. Jedną z zawartych w niej informacji jest klasa zarodka otrzymanego w wyniku zapłodnienia pozaustrojowego. Robert Szachoń, embriolog z kliniki leczenia niepłodności InviMed w Katowicach, pomógł nam zgłębić ten trudny, choć bez wątpienia, życiowy temat.