Tak dla in vitro
Pierwsza wizyta Blog
Wciśnij ENTER, aby wyszukać
Zamknij

„Te 5 % szans na ciążę to dziewczynka o imieniu Julia..”

„Te 5 % szans na ciążę to dziewczynka o imieniu Julia..”
Nasza psycholożka Dorota otrzymała niedawno wzruszający list od pacjentki, która przeszła wyboistą drogę leczenia. W tej chwili oczekuje na swoje małe szczęście, które lada moment pojawi się na świecie. Postanowiła podzielić się swoją historią, by dodać otuchy tym, którzy tak jak ona usłyszeli kiedyś „ma Pani 5 procent szans na urodzenie dziecka”.

Nasza psycholożka Dorota otrzymała niedawno wzruszający list od pacjentki, która przeszła wyboistą drogę leczenia. W tej chwili oczekuje na swoje małe szczęście, które lada moment pojawi się na świecie. Postanowiła podzielić się swoją historią, by dodać otuchy tym, którzy tak jak ona usłyszeli kiedyś „ma Pani 5 procent szans na urodzenie dziecka”.

Jestem osobą, która od 3 lat zmagała się z niepłodnością. W trakcie leczenia potrzebowaliśmy z mężem wsparcia psychologicznego i tak trafiliśmy do Pani na warsztaty. 

Gdy zaczęła się cała „przygoda” z niepłodnością mieliśmy oboje 30 lat i nie zakładaliśmy, podobnie jak inni chorzy, że może coś się nie udać. Zachodzić w ciążę miało być lekko, łatwo i przyjemnie. Niestety dość szybko okazało się, że sytuacja jest poważna i to po obu stronach. Najpierw okazało się, że mąż ma bardzo niską jakość nasienia uniemożliwiającą absolutnie zapłodnienie naturalne. Z wizyt u standardowego ginekologa przenieśliśmy się więc do specjalistycznej kliniki. Ja także zaczęłam się badać w klinice, tak na wszelki wypadek i za kilka miesięcy po odebraniu wyniku badania AMH okazało się, że… sytuacja jest dość dramatyczna. AMH równe 0,2, co oznaczało dla mnie małą liczbę komórek jajowych i to słabej jakości. Szanse na powodzenie procedury in vitro spadły dla nas do mniej więcej 5%. Z dwójki młodych ludzi w kwiecie wieku zamieniliśmy się na przestrzeni miesięcy w parę, która prawdopodobnie nigdy nie będzie mieć własnych biologicznych dzieci. Te 5% towarzyszyło mi każdego dnia, każdego poranka i nocy przez kolejny rok. Wpadliśmy w ferwor leczenia. Lekarz prowadzący wybrał najlepiej rokującą dla nas metodę zapłodnienia na cyklu naturalnym, co oznaczało, że co miesiąc przychodziłam na monitoringi jajników licząc na to, że tym razem pęcherzyk z oocytem urośnie do takich rozmiarów, by można było pobrać komórkę. Oczywiście nie szło to łatwo. Czasem była torbiel i trzeba było ją najpierw wyleczyć lekami, co przedłużało oczekiwanie o kolejny miesiąc, czasem pęcherzyk nie urósł zgodnie z oczekiwaniami, czasem termin pobrania komórki przypadał na niedzielę, kiedy klinika jest zamknięta i pęcherzyka w poniedziałek już nie było. A każdy miesiąc to były ogromne nadzieje, ogromne oczekiwanie i napięcie, ogromna praca nad nastrojem, żeby być w dobrej kondycji do zachodzenia w tą ciążę i jednocześnie narastające zmęczenie. Comiesięczne pędzenie do kliniki po kilka razy na jakieś dziwne godziny w środku dnia, tłumaczenie się w pracy. Sama Pani wie, sama Pani nam o tym wszystkim mówiła, wszyscy chorzy tkwimy w tym tak samo… 

Wiem, że przyjmowanie stymulacji hormonalnej musi być bardzo trudne, to kłucie po kilka razy dziennie.. Jednak sądzę też, że kłucie, a świadomość, że będę dzięki temu miała 8 oocytów, czyli 8 szans na zapłodnienie, a z tego choć kilka zarodków, a nie mieć nic pewnego, ani jednej komórki, nie móc ciągle wyjść z szatni na boisko, jest nieporównywalne. Wolałabym osobiście tysiąc razy ból fizyczny, pokłute ciało, niż ten ból psychiczny, tą mgłę w której żyłam tyle miesięcy, kiedy nic innego się nie liczyło, tylko zajście w ciążę. Kwintesencją tego wszystkiego była punkcja, podczas której nie znaleziono żadnego oocytu w pęcherzyku. To znaczy, że dałam się położyć na stole, znieczulić, pokłuć, zapłaciłam za ten zabieg kupę pieniędzy, przygotowywałam się psychicznie do niego kilka dni, żeby później leżąc pod zielonym kocem usłyszeć, że „embriolog szukała, ale oocytu nie było”. To było chyba najtrudniejsze doświadczenie w całym leczeniu. To znaczyło, że nie ma nic pewnego, tylko otchłań, czarna dziura niepewności.

 

W trakcie rocznego leczenia udało się nam raz uzyskać oocyt, który udało się zapłodnić, ale nie zaszłam w ciążę. Później już było pasmo samych porażek. W końcu lekarz powiedział, że proponuje jeszcze jedną próbę, a potem inne rozwiązania. Tym innym rozwiązaniem miała była adopcja prenatalna komórki jajowej. Niby prosta sprawa. Szczególnie dla kogoś takiego jak ja – ateistki, osoby o liberalnych poglądach z wielkiego miasta, mającej w nosie więzy krwi. Mąż szybko zaakceptował takie rozwiązanie. Ja mówiłam, że też jestem na nie otwarta, byleby tylko mieć rodzinę, byleby być w ciąży. Jednak z biegiem dni myśl ta trochę cisnęła, uwierała jak za mały but. To jednak adopcja cudzej komórki, wielka odpowiedzialność. To adopcja cudzego dziecka w 50 %. Już nikt nie będzie miał moich oczu, albo włosów. Nikt na świecie. Człowiek ma jednak tę dziwną egoistyczną potrzebę przekazywania genów… Nawet taki liberał jak ja! Pomyślałam więc, że muszę w jakiś sposób się z tym ułożyć, pożegnać się z własną płodnością, oddzielić etap leczenia od etapu adopcji. I tu właśnie się spotkałyśmy, bo czułam, że potrzebuję Pani pomocy. Spotkałyśmy się tylko raz w InviMedzie na wizycie prywatnej. Nazwałyśmy wszystko, co się stało. Pomogła mi Pani ułożyć sobie w głowie to, że teraz przyszedł czas na adopcję prenatalną, jak to traktować, jak pożegnać się z własną płodnością. Wszystko ułożyłyśmy. To była tylko godzina rozmowy, ale poczułam ulgę, poczułam się wolna i gotowa na to nowe nietypowe rozwiązanie posiadania dziecka. Myślałam nawet o tym, by do Pani wrócić, jeśli pojawią się nowe pytania, jak wszystko się zacznie… Przez najbliższe tygodnie zatrzymałam ten kołowrotek, w którym biegliśmy jak dwa chomiki żyjąc tylko od badania do badania. Po prostu z niego wyszłam, bo teraz będę mamą społeczną. Nie może zdarzyć się już nic gorszego, niż to, co się zdarzyło. Już nie muszę walczyć z uciekającym czasem, z widmem zbliżającej się menopauzy. Gdy zjawi się komórka dawczyni, wezmę ją do siebie i pokocham jak swoją. 

I wtedy zdarzyło się coś nieprawdopodobnego. Miałam przed sobą jeszcze tą jedną obiecaną wizytę, tę jedną próbę, o której wspomniał lekarz. Na stole u lekarza leżały w połowie podpisane papiery do adopcji komórki. Brakowało tylko podpisu męża i miało zacząć się oczekiwanie na dawczynię. W międzyczasie lekarz mnie zbadał i stwierdził pęcherzyk. No dobrze, mówi, proszę przyjść za dwa dni. No to przyjdę. Za dwa dni pęcherzyk okazał się pęcherzykiem idealnym, lekarz wyznaczył punkcję na sobotę. Mąż nie wierzył, jak to punkcja? Tak po prostu? W sobotę na zabiegu było jak w filmie. Wszyscy mieli doskonałe humory, mój ulubiony anestezjolog opowiadał żarty, a doktor opowiadał wszystkim na sali zabiegowej, jak to porównaliśmy naszą sytuację do niemożności wyjścia z szatni na boisko. Panie instrumentariuszki powiedziały, że teraz na pewno się uda, że przyjdę jeszcze po następne dziecko… A ja się popłakałam z tego wszystkiego siedząc na stole w koszuli i mówiłam przez łzy: dobrze, przyjdę. Udało się pobrać oocyt i połączyć go z dzielnym plemnikiem mojego kochanego męża. Za trzy dni zadzwonili, że jest zarodek. Wzięłam zarodek do siebie, bo gdzie mu będzie lepiej, prawda? Nie chciałam robić sobie nadziei, fizycznie nie czułam się inaczej, zakładałam, że się raczej nie udało. Po 12 dniach pojechałam po wynik bety, a tam…300! Chyba jesteśmy w ciąży, dzwonię do męża. Dla pewności w domu zrobiłam test z moczu, żeby było choć trochę normalnie, trochę po ludzku. Dwie kreski! Jesteśmy w ciąży! Niemożliwe! Bardzo długo nie wierzyliśmy, że to się stało. W międzyczasie zachorowałam na grypę, bardzo bałam się straty ciąży. Nie ma to jak mieć jedną szansę w życiu na dziecko i zachorować na grypę! Ale dziecko trzymało się mnie twardo. Kolejne badania wychodziły prawidłowo. Serce biło, maleństwo miało rączki i nóżki, fikało koziołki! Badania genetyczne okazały się prawidłowe. W końcu żeby powstać na szkiełku trzeba być bardzo silną osobą! A dziś… jest 32 tydzień ciąży, a te 5 % szans na ciążę to dziewczynka o imieniu Julia. Julka ma przyjść na świat pod koniec września, więc rozmawiam z nią, żeby wcześniej się nigdzie nie wybierała, siedziała w brzuchu u mamy do tego terminu, bo jeszcze musi troszkę urosnąć i nabrać ciałka. Gdy do Pani piszę cały brzuch mi faluje i Julka kopie mnie a to w żebra, a to w pęcherz. Słodki ciężar!

Chciałabym Pani bardzo podziękować za wsparcie, jakie dały nam warsztaty z Panią. Czuję, że dzięki nim byliśmy silniejsi, że to dało nam mądrość przetrwania w tej ekstremalnej sytuacji. Dzięki temu doświadczeniu, ale też dzięki pracy z Panią byliśmy lepszym wsparciem dla siebie, staliśmy się lepszym zespołem, niż byliśmy wcześniej..przed chorobą.

Dziękuję też za tę jedną jedyną rozmowę w cztery oczy, jaką odbyłyśmy. Pozwoliła mi ona ułożyć wszystko w głowie, zdać sobie sprawę z gotowości bycia mamą społeczną. Nikt nie wie i nigdy się nie dowie, co takiego stało się, że nagle wszystko ruszyło z kopyta, że tak się ułożyło, że się udało z własnymi gametami… Ja jako racjonalistka wierząca jedynie w medycynę bardzo się zdziwiłam tym wszystkim, ale wygląda na to, że musiałam oczyścić psychikę, by to wszystko się zadziało. Musiałam zatrzymać bieg w kołowrotku. Czyli jednak głowa jest bardzo ważna w całym procesie leczenia, a ta nasza historia jest po prostu tego dowodem!

Życzę Pani wszystkiego dobrego i oczywiście satysfakcji z pracy, bo jest ona niebywale potrzebna i wartościowa. Jestem pewna, że pomoże Pani jeszcze wielu osobom cierpiącym na niepłodność. Mam też nadzieję, że może ta historia przytoczona np. na prowadzonych przez Panią warsztatach, czy w bezpośredniej terapii z pacjentem też komuś pomoże, da nadzieję, siłę do walki.

Bardzo ciepło Panią pozdrawiam. Proszę trzymać za nas kciuki, żeby Julka urodziła się cała i zdrowa.

Powodzenia i tak po ludzku..wszystkiego najlepszego w codziennym życiu!

Dorota

Chcesz być na bieżąco?

Napisz do nas

Skontaktuj się z nami już dziś

Poufność jest dla nas priorytetem

Zgoda na kontakt marketingowy więcej: Musisz wybrać więcej opcji (minimum ${minimumContactAgree})

Informacje podstawowe dotyczące przetwarzania danych osobowych

Administrator danych: Medi Partner Sp. z o.o., Cybernetyki 19, 02-677 Warszawa, KRS 0000415680, NIP 1080012631, Kapitał zakładowy - 11 748 300,00 zł, Sygnatura RDF/333576/21/928.

Cele przetwarzania: umówienie i obsługa konsultacji informacyjnej z położną, obsługa zgłoszeń i opinii, przekazanie materiałów informacyjnych, marketing własnych produktów i usług;

Podstawy prawne przetwarzania: profilaktyka zdrowotna oraz zarządzanie udzielaniem usług z nią związanych, Twoja zgoda, Nasz uzasadniony interes.

Prawa związane z przetwarzaniem danych: prawo do wycofania zgody na przetwarzanie danych osobowych; prawo dostępu do danych osobowych; inne prawa, o których mowa w szczegółowej informacji o przetwarzaniu danych.

Odbiorcy danych: Podmioty przetwarzające dane osobowe w imieniu Medi Partner Sp. z o. o.

Szczegółowe informacje o przetwarzaniu danych osobowych

Informacje podstawowe dotyczące przetwarzania danych osobowych

Administrator danych: Medi Partner Sp. z o.o., Cybernetyki 19, 02-677 Warszawa, KRS 0000415680, NIP 1080012631

Cele przetwarzania: Zapis na listę osób zainteresowanych rządowym programem dofinansowania procedur in vitro oraz informowanie o zmianach prawnych w tym zakresie oraz uruchomieniu zapisów.

Podstawy prawne przetwarzania: Twoja zgoda.

Prawa związane z przetwarzaniem danych: Prawo do wycofania zgody na przetwarzanie danych osobowych; prawo dostępu do danych osobowych; inne prawa, o których mowa w szczegółowej informacji o przetwarzaniu danych.

Odbiorcy danych: Podmioty przetwarzające dane osobowe w imieniu Medi Partner Sp. z o. o.

Szczegółowe informacje o przetwarzaniu danych osobowych


Informacje podstawowe dotyczące przetwarzania danych osobowych

Administrator danych: Medi Partner Sp. z o.o., Cybernetyki 19, 02-677 Warszawa, KRS 0000415680, NIP 1080012631, Kapitał zakładowy - 11 748 300,00 zł, Sygnatura RDF/333576/21/928. Cele przetwarzania: marketing własnych produktów i usług [w tym profilowanie]; marketing produktów i usług Medicover Polska [w tym profilowanie]. Podstawy prawne przetwarzania: Twoja zgoda. Prawa związane z przetwarzaniem danych: prawo do wycofania zgody na przetwarzanie danych osobowych; prawo dostępu do danych osobowych; inne prawa, o których mowa w szczegółowej informacji o przetwarzaniu danych. Odbiorcy danych: Podmioty przetwarzające dane osobowe w imieniu Medi Partner Sp. z o. o. Szczegółowe informacje o przetwarzaniu danych osobowych

Zobacz podobne artykuły

„Jeden zarodek – to jak wygrać w totka”. Historia walki z niepłodnością Danuty i Adama.
Nie liczy się ilość, a jakość
Postanowienie noworoczne
Dowiedz się więcej